Wzgląd na płeć

Pisze on np.: „Książę polski posiada trzy tysiące rycerzy, którzy od niego otrzymują ubranie, konie, broń i wszystko, czego potrzebują. Gdy się któremu z nich dziecię urodzi, otrzymuje od księcia dodatek na utrzymanie go, bez względu na to, czy jest płci męskiej, czy żeńskiej; jeżeli chłopiec dorośnie, żeni go książę i płaci za niego cenę swadziebną ojcu dziewczyny, jeżeli dziewczyna dorośnie, wydaje ją
za mąż i płaci jej ojcu swadziebną cenę” (wg: W, Abrahama 1916, s. 13). Po przyjęciu chrześcijaństwa owa patriarchalno-ro- dowa organizacja dworu księcia zanika, a zamiast niej pojawiają się instytucje, właściwe zachodnim państwom feudalnym (por. W. Abraham 1916). Te nowe formy nigdy jednakowoż nie wykształciły się na naszych ziemiach w pełni. Zjawiskiem specyficznym i niejako „zapóźnieniem” formalnym w rozwoju organizacji społecznej na ziemiach polskich w wiekach średnich było stosunkowo długie utrzymywanie się organizacji rodowej wśród naszej szlachty, która to organizacja zanikła na dobrą sprawę dopiero w XVI wieku (por. K. Tymieniecki 1956a). Fakt, że nie przejęto całkowicie feudalnego porządku organizacyjnego, odbija się nie tylko na organizacji administracji państwowej wczesnego okresu piastowskiego, przejawia się on również w braku formalnego zróżnicowania szlachty-rycerstwa (por. K. Tymieniecki 1956b), co stało się na długie czasy cechą charakterystyczną stosunków społecznych w Polsce.