Ukazywany jako okrutny

Ojciec w starożydowskim państwie sam „układał się z Bogiem”, za przewinienia ojca wobec wszechwiedzącego i wszechwładnego (w niektórych przypadkach ukazywanego również jako bardzo okrutnego) Boga odpowiadały zaś dzieci (a szczególnie synowie) aż do siódmego pokolenia. Jak wiadomo, ojciec mógł nawet poświęcić swego syna w ofierze całopalnej dla Boga, o czym wspomina Stary Testament. Oczywiście chrystianizm nie propagował tak skrajnego patrocentryzmu, gdyż został on w poważnym stopniu złagodzony większym liberalizmem kultury antyku, której wpływom ulegał przez kilka stuleci. Do specyficznych cech polskiej drogi rozwoju historycznego, mających największy wpływ na rozwój pewnych typowych właściwości układu ról rodzinnych, zdają się należeć przede wszystkim dwie zasadnicze cechy, tzn.: 1) nieco późniejsze i niecałkowite przejęcie feudalnego porządku społecznego, większa niż w innych państwach (a w każdym razie państwach ościennych) rola kobiety w rodzinie, co w poważnym stopniu odbijało się na łagodzeniu patrocentryzmu tradycyjnej polskiej rodziny. Przechodząc do analizy pierwszego z wysuniętych powyżej problemów, należy podkreślić, że istniejący pierwotnie na ziemiach polskich system rodowy ulegał stopniowo likwidacji począwszy od momentu przyjęcia chrześcijaństwa. Opisujący czasy przedchrześcijańskie Ibrahim ibn Jakub podaje, że wyraźnie rodowy charakter miała pierwotna organizacja państwa.