Styl ojcostwa

Ogólnie patrząc na przedstawione powyżej niektóre wyniki badań międzykulturowych nad uwarunkowaniami „stylów ojcostwa”, stwierdzić można przede wszystkim, że funkcje opiekuńcze ojca cechuje duża plastyczność. W świetle tych badań nie można mówić o istnieniu jakichś wyraźnie ustalonych schematów pełnienia przez ojca roli rodzicielskiej, bowiem wszystkie przedstawione powyżej podstawowe elementy składające się na tę rolę są odmienne w różnych kulturach. Do głównych zespołów czynników warunkujących szeroko badaną przez antropologów kulturowych bliskość ojca w stosunku do dziecka należy typ organizacji rodziny oraz sposób gromadzenia środków egzystencji. Jeśli chodzi o pierwszą grupę czynników, czyli o typ organizacji rodziny, to najogólniej biorąc, bliskość ojca wobec dziecka jest tym większa, im mniej liczna jest rodzina, im mniej występuje w niej tendencji poligamicznych oraz im mniej widoczne są różne wskaźniki patrocentryzmu, warunkujące zazwyczaj nadmierny dystans między ojcem a pozostałymi członkami rodziny. W przypadku drugiej grupy determinant, czyli sposobów gromadzenia środków egzystencji, stwierdzić należy, że funkcjonuje ona w ten sposób, że największa bliskość ojca wobec dziecka spotykana jest w społeczeństwach zdobywających środki do życia przez zbieractwo i ogrodnictwo. Rzecz ta wydaje się być bardzo istotna dla ukazania pewnych głębszych prawidłowości w zakresie ludzkiego zachowania się, w tym zaś przypadku dla ukazania znamiennych dla człowieka jako gatunku właściwości stosunku ojca do dziecka.