STOSUNEK OJCA DO DZIECKA W ŚWIETLE BADAŃ MIĘDZYKULTUROWYCH

Badania międzykulturowe należą od kilkudziesięciu lat do bardzo wartościowych i popularnych metod pozwalających na określenie występowania danego zjawiska w różnych społeczeństwach oraz jego odmian i właściwości. Przede wszystkim zaś na podstawie tych badań wnioskować można, w jakim stopniu określone zjawisko psychospołeczne jest powszechne, w jakim natomiast jest cechą specyficzną dla jednego typu społeczeństwa lub kilk’i jego typów. Znajomość tych faktów pozwala w dalszej fazie na szukanie ich uwarunkowań. Takim ciekawym i szczególnie ważnym problemem, który bardzo wiele zyskuje dzięki zastosowaniu badań międzykulturowych, jest zagadnienie udziału ojca- w procesie wychowania dziecka. Na podstawie licznych badań nastawionych na prześledzenie cech funkcji ojca w różnych kulturach stwierdzić można, że pomimo ogromnej różnorodności form i metod spełniania ojcowskiej oipieki przez mężczyzn da się wyróżnić pewne cechy najbardziej charakterystyczne. Omówieniu ich poświęcony zostanie właśnie niniejszy rozdział. Zagadnieniem najistotniejszym przy programowaniu badań międzykulturowych nad funkcją wychowawczą ojca jest ustalenie wskaźników, na podstawie których można określić rodzaj owych funkcji oraz intensywność, z jaką się przejawiają. Sprawa ta zostanie omówiona na początku, następnie przedstawione zostaną główne kulturowe uwarunkowania różnic w zakresie spełniania przez ojca funkcji rodzicielskich.