Realnie świata

Trudniej więc obecnie sprawować ojcU rolę j;wprowadzającego w życie”, skóro nie zna on dobrze realiów świata, w jakim obraca się jego dziecko, szczególnie zaś dziecko w okresie dorastania. Innym, wartym odnotowania, czynnikiem jest -coraz bardziej ewidentny zanik kompetencji „głowy rodziny”, której dawniej łatwiej było być „wyrocznią” w większości spraw pozarodzinnych. Ów zanik kompetencji wynika zarówno z niesłychanie szybkiego (i trudnego do ogarnięcia) postępu wiedzy, jak i z faktu korzystania przez dziecko z szeregu źródeł informacji przekazujących mu wiedzę o otaczającym świecie w sposób daleko bardziej dokładny, niż potrafiłby uczynić to ojciec.
Tak więc odnotowane powyżej czynniki wpływają m.in. na to, że ojciec w rodzinie współczesnej coraz mniej znajduje okazji do spełniania wspomnianej już tradycyjnej funkcji „instrumentalnego przywódcy rodziny”. Wydaje się, że specyficzne cechy pozycji ojca w rodzinie polskiej, podkreślane w poprzedniej części niniejszego rozdziału, które, jak pamiętamy, polegają m.in. na wzmocnieniu pozycji ojca w rodzinie przez przejmowanie przezeń niektórych elementów funkcji ekspresyjnej, czynią polskiego ojca bliższym współczesnego obrazu mężczyzny, który w naszej publicystyce J. Wejroch kreśli w sposób następujący: „Na horyzoncie pojawia się nowy typ młodego mężczyzny, który potwierdzenia i przeżycia męskości poszukuje w rozwiniętej wrażliwości i uczuciowości, podobnej do wrażliwości i uczuciowości kobiety.