Początkowo to matka daje życie dziecku

W innym miejscu autor stwierdza, że: „Stosunek dziecka do ojca nie ma tak intensywnego charakteru, jak jego stosunek do matki, ponieważ ojciec nigdy nie odgrywa wszechobejmującej, wszechopiekuńczej i wszechmiłującej roli, jaką pełni matka przez pierwsze lata życia dziecka. Przeciwnie, we wszystkich społeczeństwach patriarchalnych stosunek syna do ojca jest stosunkiem z jednej strony uległości, ale z drugiej strony stosunkiem buntu, a to zawiera w sobie trwały element rozkładu. Uległość wobec ojca różni się od fiksacji do matki. Fiksacja do matki jest kontynuacją naturalnych więzów, kontynuacją fiksacji do natury. Uległość wobec ojca jest produktem ludzkim, sztucznym i opartym na sile i prawie, i dlatego też ma w mniejszym stopniu charakter przymusowy niż więzi z matką. Podczas gdy matka reprezentuje naturę i bezwarunkową miłość, ojciec wyobraża abstrakcję, sumienie, obowiązek, prawo i hierarchię. Miłość ojca do syna nie przypomina bezwarunkowej miłości matki do jej dzieci, ponieważ są jej dziećmi, lecz jest to miłość do syna, którego ojciec kocha najbardziej, albowiem najbardziej spełnia on ojcowskie oczekiwania i ma największe dane, aby stać się dziedzicem własności i funkcji społecznych ojca” (E. Fromm 1966, s. 52). Miłość ojcowska, podobnie jak miłość macierzyńska, posiada również pewne negatywy. E. Fromm stwierdza, że: „Tym negatywnym aspektem jest fakt, że na miłość ojcowską trzeba zasłużyć, że można ją utracić, jeżeli nie spełni się oczekiwań. W naturze miłości ojcowskiej tkwi fakt, że posłuszeństwo staje się główną zaletą, a nieposłuszeństwo głównym grzechem, a karą jest odebranie ojcowskiej miłości” .