Ojciec jako wzór

W innym miejscu autor ten pisze, że konkretny ojciec stając się symbolem: „[…] nabiera tego znaczenia, jakim częściowo charakteryzują się pewne pozarodzinne «postacie ojcowskie, na przykład pracodawca lub ceniony i znany polityk. Zasadniczym problemem jest tu związek między ich podobieństwem do ojca pod względem którejkolwiek z jego ról wewnątrzrodzinnych a podobieństwem do niego pod względem bardziej ogólnych «cech osobowości wyznaczających jego role pozarodzinne” (T. Parsons 1969, s. 75). Dla rozwoju społeczno-moralnego dziecka fundamentalne znaczenie ma umiejętność stopniowego „wyabstrahowania cech” z konkretnej osoby ojca na „ojca w ogóle”, czyli na „symbol ojca”. „Moment, w którym ojciec przestaje być konkretną osobą, staje się zaś symbolem, jest początkiem nowego, najważniejszego etapu rozwoju” — stwierdza T. Parsons. Ten nowy etap to okres umiejętności aktywnego wejścia w życie społeczne, jako reprezentant określonej płci, wieku itp. Jak podkreśla omawiany obecnie autor, rodzinie nie zawsze udaje się właściwie „wprowadzić w szersze społeczeństwo swe dziecko”. Zdaniem T. Parsonsa możemy mówić o dwóch modelach tego niepowodzenia:
Brak odpowiednich stymulatorów7 w środowisku rodzinnym do tego, by dziecko „pięło się” po poszczególnych szczeblach (fazach) rozwoju społecznego, w wy-niku czego nie osiąga ono odpowiedniego poziomu dojrzałości moralno-społecznej.