Główny schemat w procesie społecznego

Dzięki występowaniu tegoż wzmocnienia możliwy jest tzw. proces modelowania, który stanowi główny schemat w procesie społecznego uczenia się. I- stotą modelowania jest przekazywanie cech z jednej osoby (lub grupy osób o podobnych cechach zachowania się), czyli z tzw. modela, na inną osobę, tj. na obserwatora. Zjawisko to, jak twierdzi A. Bandura (1973), znane było w intuicyjnej mądrości potocznej od najdawniejszych czasów. Jak autor ten podkreśla, jeden z antropologów kulturowych, a mianowicie G. A. Rei- chard, zaobserwował nawet, że w wielu językach plemion nieliteralnych używa się tego samego słowa na określenie terminu „uczyć” i „pokazać”. Zjawisko modelowania zaczęto badać w laboratorium, którym kierował A. Bandura, na Uniwersytecie Stanforda na początku lat sześćdziesiątych w związku ze studiami nad genezą agresywnego zachowania się dzieci (por. A. Bandura i A. C. Huston 1961; A. Bandura, D. Ross i S. A. Ross 1961; A. Bandura, D. Ross i S. A. Ross 1963). Najbardziej typowy schemat stosowanej wówczas procedury badawczej wyglądał następująco: dziecko (czasami kilkoro dzieci odmiennej płci) znajduje się w znanym mu pokoju, gdzie jest dużo różnych zabawek. Obok dziecka w pomieszczeniu tym przebywa inna osoba (w zależności od celu eksperymentu była to: nauczycielka, dorosły mężczyzna, kobieta lub inne dziecko), która nie zwracając na nie uwagi, bawi się w niezwykle agresywny sposób lalkami i innymi zabawkami, a więc np. bije je, kopie, gryzie. Oprócz powyższych reakcji motorycznych osoba ta przejawia również reakcje werbalne o dużym ładunku agresji.