Autorytet matki

Tak jak w przypadku omawianych uprzednio typów organizacji małżeństwa zdecydowanie przeważa u- miarkowana (czy „okazjonalna”) lub całkowita poligamia, tak samo w większości poddawanych badaniom społeczeństw ojciec cieszy się w rodzinie większym od matki autorytetem. I tak np. W. N. Stephens (1963), który badał w różnych kulturach pozycję ojca w rodzinie, stwierdza, że 2/3 wszystkich badanych społeczeństw wyznacza ojcu wyższą niż matce pozycję w rodzinie. Ojciec (lub starszy mężczyzna) w większości badanych kultur stanowi nie tylko największy autorytet w rodzinie dla dzieci, ale także dla żony. Wychowanemu w tradycji europejskiej mężczyźnie (która to kultura, jak wiadomo, gloryfikuje dworsko- -rycerskie formy uniżoności wobec kobiet) trudno niejednokrotnie uświadomić sobie, że ta właśnie forma zachowania, tj. oznaki szacunku i uniżoności wobec kobiet, stanowi dosyć rzadki przypadek. Jak bowiem stwierdził wspomniany już W. N. Stephens (1963), w ponad 3/4 badanych przez niego kultur nie tylko dzieci, ale także żony okazują w różnych formach szacunek i uniżoność wobec męża. Należą do nich ukłony, przyklęknięcia, używanie specjalnej etykiety językowej przy zwracaniu się doń, nie- sprzeciwianie się, niewyprzedzanie itp. Autor ten na podstawie obserwacji życia rodzinnego różnych społeczeństw ustalił cztery podstawowe prawa dotyczące powiązań pomiędzy szacunkiem i uniżonością wobec ojca a innymi właściwościami w zakresie przejmowania autorytetu przez pozostałych członków rodziny: Jeśli ojciec nie cieszy się szacunkiem, żaden inny  starszy mężczyzna w rodzinie nie zyskuje również szacunku. Jeśli ojciec posiada w rodzinie szacunek, podobny szacunek wzbudzają pozostali starsi mężczyźni wchodzący w skład rodziny.